این اثر ، چیدمانی از تنه‌های درخت و ورقه‌های فلزی معلق در فضا است که به همراه صدا به یک فضای چند‌رسانه‌ای دست یافته است.
در این اثر مخاطبان می توانند توسط یک دستگاه تایپ قدیمی که در میانه چیدمان‌تنه‌های درخت وجود دارد متنی را که می‌خواهند بنویسند.
ورقه های فلزی که به عنوان نمادی از درب های سنگین و سرد زندان و در موازات یکدیگر قرار گرفته اند راهرویی تنگ و تاریک را ساخته که مخاطب از میان آن به سوی نور مرکزی کار که بر روی میز آهنی قرار گرفته است، می رود. همچنین در پشت دربها لامپ های کم نوری نصب شده که هنگام ورود مخاطب بواسطه یک سنسور، روشن شده و فضا را اندکی روشن می کنند. در کنار این چیدمان ها، صدای تایپ ماشین تحریر که گاهی با یک صدای وهم آلود دیگر همراه می شود، در فضا به گوش می رسد .
۳ نظر:
سلام
خسته نباشید.
در طول جشنواره ما نرسیدیم کار دوستان را ببینیم،اما خیلی خوشحال شدیم که توانستیم عکس های برخی از آنها را ببینیم.
لیلا- صابر
راستی لیلا را ندیدین.
سلام دوستان
وقتی مطالب شما رو در مورد کارتون دیدم خیلی تعجب کردم.دلیلش تجربه ای بود که می خواهم برای شما تعریف کنم:
وقتی که من وارد صدای سکوت شما شدم،با روشن شدن چراق چنان جذب محیط شدم که چند لحظه من رو میخکوب کرد.بعد از مدتی شروع به کشف محیط و دیدن از زاویه های مختلف کردم و در همین لحظه چراغها خاموش شد(اینجا بود که آهستهگی به من کمک کرد).
مثل کسی که کور شده باشه حرکت می کردم،با اینحال تجسمی از محیط داشتم و زمانی که به این وضعیت عادت کردم یه فکر احمقانه به سرم زد.(معمولا احمقانه فکر کردن نتیجه خلاقانه داره!)
با توجه به کار عالی شما در گالری لاله سعی کردم با استفاده از دستم و ورقهای فلزی نا مرئی اطرافم صدا ایجاد کنم و فضای وهم الود کارتون رو تشدید کنم.
- موقع بیرون اومدن از نمایشگاه:
خوشحال بودم از اینکه با اثری مواجه شدم که اگاهی جمعی افرادی که اون رو ساختند و نا خود اگاه بازدید کننده فرایند لذت(اثر هنری)رو شکل داده.
- موقع خوندن مطلب شما:
این شیوه(با استفاده از فکری احمقانه)پتانسیل خوبی برای اجرا داره.
ارسال یک نظر